ความจริงที่น่าเศร้าใจประการหนึ่ง บนโลกใบนี้ ก็คือว่ากว่าคนเราจะรู้ว่าชีวิตคืออะไร ก็อาจจะเป็นตอนใกล้ตายแล้ว หรือบางคนก็ตายไปแบบไม่เข้าใจสัจธรรมข้อนี้เลยเรื่องนี้ รู้ก่อน มีความสุขก่อนนะครับแต่มันก็อย่างว่าละนะเราช่วยทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้ เราทำได้เพียงแต่ให้ความรักกับพวกเขาความสุข คือ การไม่อยากมีความสุข ชีวิตไม่ใช่เรื่องที่ว่าเราเป็นอะไร เราอยู่ระดับไหนแต่มันอยู่ที่ว่าเราจะอยู่และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้อย่างไร โดยส่วนตัวแล้วผมคิดว่า ธรรมะไม่ต้องถือหลายข้อ ไม่จําเป็นต้องเข้าวัดฟังธรรมเสมอๆให้ยืดถือข้อเดียวคือ “อย่าเห็นแก่ตัว” ท่าข้อได้เราไม่เดือดร้อน และคนอื่นไม่เดือดร้อนมันจะลําบากมากไป หากเราสวดมนต์โดยไม่รู้ความหมายและทําบุญเพื่ออยากให้ตัวเองได้หน้า ดามีบุญวาสนา แค่เราคาดหวังมันก็เริ่มทุกข์แล้วใช่ไหมละครับอะไรที่เราควร อะไรที่เราสมควรได้ เดียวมันก็ได้มาเอง โลกนี้ได้จัดสรรค์ให้เราทุกคนไว้อย่างพอเหมาะพอดีมีแต่ความอยากของเราเท่านั้นที่ไม่พอดี ที่พูดแบบนี้หมายความว่า มีความอยากได้แต่ให้พอดี ท้ายที่สุด ถ้าเราไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ก็ขอให้เริ่มต้นที่ ขอให้อยู่เพื่อคนที่เรารัก และคนที่เขารักเรา ไม่ใช่อยู่เพื่อคนที่เขาไม่รักและไม่หวังดีกับเรามันจะเสียเวลาเปล่า เป็นเรื่องล่าบาทและแทบเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเปลี่ยนแปลงคนอื่นให้ได้ดั่งใจเรมันจะง่ายกว่าหากเราหันกลับมาจัดการและพัฒนาและควบคุมตนเอง-วอน นอนคิด
